2023 is geen slecht jaar te noemen, de spoeling was wat dunner dan andere jaren, dacht ik, maar de kwaliteit was top. Niks dunnere spoeling, bij het schrijven van dit lijstje blijkt er gewoon een dagtaak aan verloren te gaan, om pak em beet 30 albums in een site te plakken. Black Metal van Nederlandse bodem bracht enkele nieuwe verrassingen en voert sowieso de boventoon in de ondergrond. Verder was er werk van vertrouwde bands, old timers, leeftijd is ook maar een nummer luidt het cliché, maar laten we het er op houden dat de innovatieve creativiteit plaats maakt voor ervaring en dat is ook wat waard. Niet veranderen wat niet stuk is.
Hometaping is killing music, man, dus ik plak de linkjes naar bandcamp er bij, zoals altijd. Betalen voor je kebab, als je het lekker vindt.
Valt er dan nog een winnaar uit te roepen? Nee natuurlijk niet. Maar het is wel leuk om een album van het jaar te verkondigen.
Temidden van een hoofdmoot aan bruut sonisch geweld staat Howling Giant en blijk ik uiteindelijk toch te vallen voor melodie, zang, liedjes met een duidelijke kop en staart. Ik had direct een associatie met ASG (ook AOTY leverancier), bleek zanger Jason Shi van ASG op hun vorige album een nummer gezongen te hebben.
Howling Giant maakt van ruwe diamant geslepen kuntswerkjes, op een ouderwetse rock leest geschoeid maar voldoende gemoderniseerd om niet oubollig aan te doen, met voldoende chugga chugga om nog in de metal hoek te passen, voor wat het waard is. De muziek is opbeurend, hoop gevend zelfs. Er zijn meezingers en headbangers, feelgood metal het bestaat.
Ik kan me iets voorstellen bij Groningse boosheid en daaruit voortkomende walging. Waar het ook vandaan komt, het is een ongezonde voedingsbodem voor zwart metaal. De nihilistische Nederlandstalige teksten hakken er nog harder in dan het muzikale geweld. Een nummer als Zielenleed verpakt een morele en politieke boodschap in een blastbeat storm, onderbroken door een fraai melodieus intermezzo, het grijpt verstikkend naar de keel. Black Metal is Punk.
Geselberg bleek later in het jaar een zeer toepasselijk nummer als metafoor voor de beklimming van de Ventoux, maar dat is een ander verhaal.
Walg timmert als duo (Koning en Keijzer) hard aan de weg, het vierde album is in de maak voor 2024. Daar kijk ik naar uit, dit valt zeer in de smaak.
Een vrouwenstem gecombineerd met laag gestemde gitaar en bas over een traag gedrumd, loom tempo. Mijn favoriete contrast in heavy metal en stoner/doom in het bijzonder. ACID KING is terug. Eindelijk.
Wat een waanzinnig goed idee van Jürgen van den Brand (Burning World Records) om Stravinski's Le sacre du Printemps te laten interpreteren door deze bands op een split EP. Gnaw Their Tongues weet er een originele en beklemmende collage van te maken. Bij Déhà herken ik iets minder van het origineel, wat jammer is, maar dit is een niet minder huiveringwekkend 20 minuteren durend black metal epos. Bijzonder geslaagd experiment.
Bizar extreme metal album door een Chinese eenmansband (Hoplites), die gekozen heeft voor de klassieke Griekse taal om zich in te uiten. Snel, sneller, snelst, strak, strakker strakst. Niet normaal, wel oerend hard.
De band- en titelnaam zijn op zich al geweldig. Dan openen met een nummer als Onmens maakt het helemaal af. Het kan gewoon niet op in de Nederlands(talig)e black metal scene. Heel fijn geproduceerd, met gevoel voor melodie en drama ( geneuriede refreinen, voorgedragen teksten). Top album.
Gezien op Complexity Fest, zonder een nummer te kennen, het album was nog niet uit, maar het was geweldig.
Pyschelica die je bij je lurven grijpt als een koortsdroom, van een angstaanjagende schoonheid. Verfrissend kun je het niet noemen, maar orgineel is het zeker.
Ken ik eindelijk het hele album door en door, na het weken aan een stuk gedraaid te hebben, mis ik de aankondiging dat ze in Nobel spelen.
How old are NoMeansNo? Punk's Not dead!
Hieperdepiephoera. Het ruikt ernaar, het klinkt ernaar, het smaakt ernaar. Het is dan maar de helft van NoMeansNo, alsnog neem ik hier meer dan genoegen mee.
FUCKTHISFUCKINGSHIT!
Nog zo een goed idee. Een split EP maken omdat je tegelijkertijd in de studio zit en dan de drumtrack van de ander gebruiken om een eigen nummer te maken. Artwork is prachtig bovendien. Black Metal met Doom combineert als espresso met zware shag. Schijt niet in je broek.
Nou vooruit dan maar, black metal uit de states. Iets gepolijster dan het vorige album, maar daarom niet minder goed. Fijne gitaartoon, wat meer een analoog rock geluid.
Deze Parijzenaren geven de Franse slag aan black metal, niet dat ze er met de spreekwoordelijke pet naar gooien, bepaald niet. Maar ze houden zich wat minder aan de genre specifieke kenmerken en beperkingen. Mix met industrial, franstalige samples maakt het verrassend. Anarcho metal met anti fascistische inborst. Graaf het op en dig it.
Ok, dit album komt uit 2022 maar ik ontdekte het dit jaar, nota bene het jaar van de koninklijke excuses voor de mensenrechten schendingen.
"The album Inspired by the number one person in the Dutch East Indies in 1808, General HW Daendels."
Low fi black metal met historisch besef, geworteld in de woede van de koloniale onderdrukking.
JFC dit is echt genadeloos goed. Ingenious one man black metal band Blackbraid brengt hoop, mystiek, liefde voor de natuur. Het is niet altijd TR00 GRYM KVLT wat de klok slaat. Sporadisch gebruik van fluit en akoestische gitaar brengen de noodzakelijke lichtvoetigheid. Moss covered bones on the altar of the moon walst een krap kwartier met je door het achterland.
Luister je dan ook wel eens naar iets anders dan black metal? Eh ja, dit is black gaze, zegt men. Ik snap wat men bedoelt en ik vind het helemaal top. Psychedelisch, galmend gelaagd, net aan dansbaar, ingetogen, overschillig gezongen teksten maar bij tijd en wijle ook loom en loodzwaar. Bijzonder karakteristiek eigen geluid. Eindeloos vaak gedraaid.
Tsja, je laatste plaat uitbrengen, deze Untergang noemen en dan een week later aankondigen dat je er mee stopt. Jammer, maar met een nalatenschap als deze niet getreurd. Er is genoeg om op terug te grijpen, inclusief de herinnering aan een fenomenaal Roadburn optreden.
Wat een unieke band was dit, de maniakale zang gaf het geheel een bijzonder duister en overtuigend randje.
Oh ja zeurkees, weet je wat ik wil, ik wil met een raket naar de maan en dat gaat ook niet gebeuren. Alhoewel, dit komt een aardig eind in de buurt, sonisch gesproken. Psyche doom to the moon and back, ik ga mee, ben al weg. Padom padom, padapa padom, padom padom.
Nooit, maar dan ook nooit, ga ik genoeg krijgen van Chelsea Wolfe. Een losse single is alles wat we te horen krijgen dit jaar, we doen het er mee. De rillingen lopen me er weer van over mijn rug, zo mooi, zo droevig.
Song van het jaar, het kan ook niet missen.
Een EP van twee nummers in 12 minuten. Monolord, je weet wat je krijgt, maar om nou te zeggen It's all the same gaat weer net te ver. Trage, zware, melodieuze fuzz stoom is wat je krijgt en daar zijn de heren gewoon ontzettend goed in. Ja, het mag een onsje meer zijn, geen enkel probleem.
Ook bij Wolves in the Throne Room gaat op dat je weet wat je gaat krijgen: black metal van de bovenste plank. Toonaangevend in het genre. Na de eerste twee nummers redelijk klassiek symfonische black metal aangeleverd te hebben wordt vervolgd met een meer folk benadering op een basis van akoestische gitaar. Het vierde nummer is tot slot meer een atmosferisch soundscape.
Ik ben wat traag in mijn adoptie van Mizmor, zo blijkt. De samenwerking met Thou ken ik maar het oude werk ligt nog zo goed als onbeluisterd op de virtuele plank. Het zij zo.
Het is het jaar van de eenmansband, ook Mizmor bestaat uit 1 persoon: A.L.N. Dit keer, schrijft hij, geen conceptalbum over God en atheïsme, geen navelstaren, geen perfectionisme, maar wel, god betere het: fun. Daarmee is het bepaald nog geen vrolijke plaat, maar toegankelijker is ie wel, voor zover ik dat dan kan beoordelen, ik heb immers nog wat in te halen. Blackened doom, lange nummers, 4 stuks, samen een uur. Ga er voor zitten.
Vreemd genoeg ben ik geen Godflesh fan. Op papier past het volledig in mijn straatje maar op een of manier heeft het nooit geklikt. JESU dan weer wel. Maar ja, geef nooit op.
Purge heeft die jaren 90 opgeblazen hip hop drumsound gecombineerd met industrial gitaar geweld, loops en lyrics met een flinke dosis galm. Net als al hun vorige platen. Maar deze vind ik wel goed, dus.
Als er een prijs te winnen valt voor minst toegankelijke meest misantropische muziek, dan weet ik wel wie die winnen gaat. Dit is werkelijk niet om aan te horen, het gekrijs, het gebrek aan melodie en ritme. I am going, to take you, apart. Ja, zeg dat wel. Waarom luister ik hier naar, keer op keer? Wat een kutmuziek.
Minder schreeuwen, meer zingen, minder raggen, meer melodie, minder rammen, meer ritme. Wolvennest uit België maakt een prachtig geproduceerd doom rock album. Zeer sfeervol, duister, gloomy, psychedelisch, met onderkoelde vocalen. De luisteraar maakt onderdeel uit van een ritueel, Wolvennest levert de soundtrack.
Oh lekker, een nieuwe variant op psychedelische instrumetal. Ik ben een liefhebber van het genre (denk ook aan 35007, Monkey3).
Jeetje wat een opeenstapeling van clichés, de naam van de band, het album, de songtitels. Dit kan gewoon niks zijn.
Dacht ik. Na de eerste keer draaien was ik nog niet van het tegendeel overtuigd, maar was bereid het album een tweede kans te geven. Bij de tweede spin was het al verrassend goed. Bij de derde zat ik op mijn knieën de duivel te aanbidden bij de net door mij in de fik gestoken kerk.
Werkelijk alles klopt, de huilerige zang, de teksten, de twijfel in de stem. De toon van bas en gitaar in een wall of sound, de wah wah intro's, de solo's , het plechtstatig drummen in een net te traag tempo. Deze Polen hebben stoom (stoner doom) tot Kunst verheven. Entartet uiteraard, maar Kunst.
Als je er dan achter komt dat black gaze een genre is blijkt er verrassend veel van te vinden zijn. Ik struikel over deze, toch meer een black industrial dan een gaze, maar het is heel goed te nassen.
Ouwe band, nieuwe drummer. Ufomammut is al jaren lang torenhoog favoriet. De psyche doom Italianen leveren een constante kwaliteit en met het kunstenaarscollectief Malleus leveren ze artwork waar je je kamer mee zou willen behangen. Van Ufomammut koop je gewoon altijd een fysiek exemplaar, op vinyl.
Goed dan, een jonge en nieuwe drummer. Ik weet niet of het aan hem gelegen heeft en men wilde laten horen niet voor de jeugd onder te doen, maar godsklere wat een opening track.
Piep krak punk uit Fryslan in het Fries. G E W E L D I G. Dit is nog eens met een fris oor gemaakt en met een dosis humor. Ik las in de krant dat de bassist klassiek geschoold pianist is, maar zeker weten doe je het niet, ze ouwehoeren wat af. Het is wachten op Trump in Makkum - The Musical. Die er nooit zal komen, maar ik heb al kaartjes.
Een allerlaatste dan. Echt de aller- allerlaatste New Wave of Dutch Black Metal uit 2023. Uit Zwolle. En men bezingt Zwolle en de geschiedenis van de regio. Bezongen worden o.a. de veroordeling tot de strop voor een moordenaar, het wassende water van de Ijssel.