2023 Concerten

E i n d e l i j k ging het dan gebeuren, King Buffalo live zien. Na het kansloze besluit van de NS om op 5 mei in de nacht onderhoud te doen aan het spoor, tijdens Sonic Whip, waren de goden me gunstig gezind en werd Nederland nog een keer aangedaan. Het voorprogramma loog er ook niet om: Slomosa. Slomosa speelt stoner / doom met een fijn melodieus sausje en past daarmee perfect in mijn straatje. Waar het als vijftiger soms wat onwennig is om tussen een heel jong publiek te staan, viel het me nu op dat de jeugd wat uit de toon viel, uitgerekend bij een jonge band als Slomosa stonden de krasse knarren vooraan met knikkende koppen.  Het enthousiasme bij de bandleden droop er van af, er werd gelukzalig gelachen als het publiek de nummers bleek te kennen. Nummers als Kevin en Horses bleken dankzij de enorme catchyness underground hitjes te zijn. Heerlijk optreden, daar wordt een mens gelukkig van. 

King Buffalo dan, leverancier van het album van het jaar 2022. Dat geeft aanleiding tot hooggespannen verwachtingen, altijd een beetje een risico, maar wat doe je er aan?
De band komt op in een inmiddels goed gevulde grote zaal, even een biertje halen voor mezelf en Yuri  is een onderneming geworden. 
Er wordt geopend met  2  wat oudere nummers, voor mij komt het concert echt goed op gang met Mammoth. Lekker toepaselijk voor een Naturalis medewerker wiens favoriete collectie object de Mammoet is. 
Aan alles merk je dat dit een band is die al jaren veel tourt, de professionaliteit druipt er van af, er worden geen fouten gemaakt in de vaak toch wel complexe arrangementen die gekenmerkt worden door een enorme dynamiek. Spanningsbogen worden zorgvuldig opgebouwd, ingetogen inleidingen met een droeve klank ontwikkelen zich tot episch aangezette, hard rockende ontladingen  zonder tot kitscherige bombast aan te zwellen. 
De setlist was een dwarsdoorsnede door al hun albums, wat voor mij een hele kleine tegenvaller was, want ik vind vooral de laatste drie erg goed en dan daarvan het laatste ook echt het beste. Je hoopt dan toch stiekem dat het zwaartepunt van de set op het nieuwe album rust. Hoe dan ook weten ze een knappe prestatie neer te zetten, door er een samenhangend geheel van te  maken. De hypnotiserende set vliegt voorbij, nrs van 10 minuten lijken nog niet de helft te duren.
Zo blij dat ik ze toch nog heb weten te zien dit jaar. Zeer de moeite waard..

Ik ben wat ambivalent over Melvins. Wie niet? Mijn grootste probleem is dat ik hun eerste albums Gluey Porch Treatments, met OZMA als 1 cd uitgegeven, het best vind. Als een heuse snob. Ich kann auch nichts dafür. Je moet toejuichen dat bands zich ontwikkelen, dat doe ik en het is ook niet zo dat ik hun late werk niet goed vind. Maar het schuurt toch een beetje. Ondanks dat, heb ik Melvins altijd gevolgd, door de jaren heen 3 keer live gezien, over meerdere decennia. 
En dan is er natuurlijk King Buzzo met zijn niet aflatende controversiële uitspraken, waarvan ik nooit weet wat hij meent en wat hij zegt om de artistieke asshole uit te hangen. Het zal wel. Uiteindelijk interesseert het privé domein van een bandlid me nauwelijks, het gaat me om de muziek. Meegenomen als men een beetje politiek correct is en maatschappelijk geengageerd bovendien, maar als dat het onderscheidend criterium is om muziek of kunst te waarderen wordt het knap ingewikkeld.  Belangrijkste reden om een band te cancellen blijft toch het maken van slechte muziek.  
De laatste keer dat ik Melvins zag was op Roadburn, ergens in de jaren 00, waar ze in een dubbele bezetting speelden met de mannen van Big Business, twee drummers, twee bassisten, echt waanzinnig zoals de gebroken ritmes je dan volumineus op het verkeerde been zetten. De eerste keer was ook in Amsterdam, ten tijde van Bullhead, begin jaren 90, mijn geheugen laat me in de steek over de zaal, was het Melkweg of Paradiso? Wat ik nog wel heel goed weet van dat optreden, was dat King Buzzo een snerpende toon aansloeg, die over liet gaan in gierende feedback en het loeihard rondzingen van die toon heel lang aanhield. We stonden vooraan en precies op het moment dat ik dacht, fuck it ik ga een rondje halen, King Buzzo recht aankeek en me vervolgens omdraaide, ging het nummer verder in een monsterlijke riff, hij deed het er om. Genaaid door de Koning.
Bon, met die uitstekende herinneringen aan eerdere live optredens toog ik weer naar Amsterdam, vergezeld door Zurab, gig partner.
We zochten wederom een plek vooraan, ik heb graag goed zicht en wie weet heb je nog contact met de band, leuk of niet. Ze openden sterk, met oud werk van Bullhead en een Beatles cover (I wanna hold your hand, wat een zeiknummer is het ook). Stage presence was geweldig, de bassist is in een rode glamour outfit gestoken en speelt een rode bas, fantastisch. Buzzo staat als vanouds in een gewaad. Na 4 nummers sta ik bol van de energie en waag me in de pit. Om daar tot het eind toe in te verblijven. De jeugd sleurt me van links naar rechts, raapt me op als ik val en een uur later ben ik doorweekt. Het was een zomerse dag en dat liet zich voelen.
Toegift BORIS laat me op adem komen, Buzzo rondt het optreden in een lange drone in zijn eentje af. Het was top, ik voel me als herboren. Melvins, mijn favoriets heavy weirdos.
setlist  

Sonic Whip 5 mei 2023 Doornroosje Nijmegen

King Buffalo èn Lowrider op 1 festivaldag? Ik doe mee! En nog een hele zwik aan stoner en psyche. Het is een stralende dag, 5 mei en in het hele land worden de bevrijdingsfestivals door de zon overgoten. Het is zelfs een beetje spijtig om de hele middag binnen te verblijven, maar het zij zo. Je moet er wat voor over hebben. Concert vriend Zurab ontmoet ik in de trein.  We ontdekken dat de NS de terugreis bemoeilijkt door onderhoud aan het spoor te doen, dat meen je niet, hoe komen al die festivalgangers dan thuis op de late avond?
Vreemd genoeg was ik nog nooit in Doornroosje geweest, pal naast het station gelegen , een nieuwbouw zalencentrum. Alsof ze allemaal door 1 en dezelfde architect ontworpen zijn. Functioneel dik in orde weer, de uitstekende sfeer wordt uiteindelijk bepaald door de fijne vrijwilligers en het prima publiek, het zal wat. Niet onbelangrijk, er valt behoorlijk wat te kiezen aan speciaal bier.
Boven  staat Jürgen Mr Burning World Records met een  kraam  aan vinyl, Zurab doet zich te goede, en ik haal herinneringen met hem op aan Waalwijk waar we allebei opgroeiden.
Lowrider is toonaangevend in de melodieuse stonerrock uit de klassieke door Kyuss vormgegeven school. De combinatie van catchy grooves over beukende ritmes met kwetsbare zang geeft hun toch een uniek geluid, Ze spelen een dijk van een set, geen nummer van hun laatste album Refractions  wordt overgeslagen, goddank. ik ga helemaal los en ga buiten in het zonnetje zitten om even bij te komen.
De overige bands weten me niet echt te overtuigen, zo gaat dat soms met festivals, het maakt niet uit, ik heb het ontzettend naar mijn zin.
Teleurstellend is het wel dat de NS het me onmogelijk blijkt te maken om King Buffalo te zien, tenzij ik uren op een station rond wil hangen en om 6 uur 's morgens thuis wil komen, nee dank u. Wat een sof. 

Voor Complexity Fest had ik me doof ingeschreven, ik kende werkelijk niet 1 band. Het concept sprak me aan, een genre overstijgend programma met bands die niet direct makkelijk in het gehoor liggen, zelfs niet voor het geoefende oor. Het zijn de momenten waarop ik dan toch dankbaar gebruik maak van gratis streamingdiensten, tegen mijn principes in, want je wilt toch van tevoren weten welke onbekende bands dan beter op je smaak aansluiten, je moet tenslotte keuzes maken op een festival.  Helemaal top, muziek liefhebbers Robert en Petra togen uit Zeeland naar Haarlem, Robert had ik al jaren niet gezin, Petra nog nooit. We keken gezamelijk naar de openingsact Oats. Jong, wild, energiek en super dankbaar doen ze de naam van het festival eer aan. Echt top en dat in de vroege middag.
Crown Compass dan. Proggy  TechThrash door zeer ervaren rotten in het vak. Ze speelden met een gemak alsof ze in de oefenruimte covers stonden te spelen.  Aankondigingen en babbels tussendoor waren op het melige af, we verplaatsten ons van oefenruimte naar dorpscafé. Hoe dan ook was het muzikaal gezien van grote klasse. 
Author n Punisher leek me op het lijf geschreven: met zelf gemaakte instrumenten een industrial wall of sound creëren, vergezeld door een gitarist, daar kan toch niks mis mee zijn? In de praktijk kon het me net onvoldoende boeien, de stage presence was wat karig en het ontbrak aan variatie.
Van de Zuiderburen  komt tegenwoordig niks dan goeds: Stake ook zo'n klasbak van een hedendaagse metal band, met een post metal / sludge aanpak. Erg goed, zwaar leunend op ritme en repeterende riffs. Wederom erg sympathieke aanpak op het podium ook, mocht ik Nederland beu worden, verhuis ik naar België.  Geen twijfel mogelijk.
Iron Jinn, had net 2 singles uitgebracht en het is wachten op het album. Enigszins duistere, doomy psychedelische hard rock van Nederlandse bodem, verrassend goed, muzikanten met gevoel voor melodie, structuur en spanning. Met Robbert en Petra bekeken.  Een hoogtepunt van dit festival.
Tot slot Birds in Row, die bliezen me volledig van mijn sokken. Post hardcore met werkelijk prachtige teksten die de zaal in geschreeuwd worden. Fantastisch gebruik van delay, loops, echo op gitaar, uitermate complex. Liefdevolle toespraak voor het publiek over eenzaamheid en het zoeken naar hulp in allo allo Engels liet maar weer eens zien hoe sterk de verbinding is in wat dan de underground heet, wat dat ook mag zijn. Enorm van genoten. Voor aanvang bleek ik naast de zanger van Oats te staan, hele jonge gast, nog druipend van geluk van het mogen openen van het festival. En tijdens kwam Robbert weer langszij.
Top festival, de beste manier om nieuwe en jonge bands te leren kennen is door gewoon te gaan kijken. 

Woe is me, ik vertrek met een lege maag een uur te vroeg van huis. Ik heb trek in een hamburger met een biertje maar wil niet posh uit eten, maar ook niet in een snackbar. Dwalend door het centrum vind ik niks en ik besluit door te lopen naar het Patronaat. Als ik er bijna ben struikel ik haast over een bord "best burger in town", ga de kroeg in en kijk met open mond naar de toog: 30 bieren op tap. Blijkt dit de kroeg van brouwerij 't Uiltje te zijn. Er is een god. Tuurlijk niet, jeweettoch.

Met een goed gevulde maag met een overdadige burger en een bescheiden 2 bier loop ik naar het Patronaat. Ook weer te vroeg, het regent en deur is weliswaar open maar dat blijkt voor een politiek debat met Tim Hofman te zijn, over extreem rechts. Hij trekt een flink (betalend) publiek. Met wat metalheads sta ik in de regen voor de dichte deur en zoals altijd, is dat gewoon goed toeven en ronduit gezellig.

Voor dit optreden had ik met ex collega Yuri afgesproken met wie ik de liefde voor harde muziek deel. Door mijn tinnitus en resolute besluit destijds, om geen bandjes meer te kijken hadden we nog nooit samen een optreden bezocht, dus nu ik besloten had dan maar met oordoppen in toch weer naar concerten te gaan hadden we elkaar snel gevonden. Hij bracht nog een vriend mee, Remco en de hoffotograaf Niels bleek ook een vriend te zijn. De klik was meteen goed dus dit beloofde een fijne avond te worden.

Modder komt uit België, ook al, wat zit daar in het bier dat het genre er zo ontzettend veel kwaliteit levert? Oprechte recht in je smoel instrumetal, pompen of verzuipen, gas op de plank met spaarzame tijd voor rustmomentjes. Daar ga ik me thuis in verdiepen want dit is precies in mijn straatje. Frontman op bas met indrukwekkende baard leek ook nog eens sprekend op een andere oudcollega uit het Oosten van het land, met indrukwekkende snor, brothers from another mother? Uit dankbaarheid voor het geweldige optreden steek ik een handje uit bij het naar beneden tillen van een versterker van het podium. 

Het bier vloeit rijkelijk, er komen nog wat kennissen bij, het is reuze gezellig, de ons kent ons sfeer van de metal scene. 

Wiegedood gaat vanaf het eerste nummer frontaal in de aanval, snoeihard, retestrak, adembenemend snel. Op dit moment staat Wiegedood op eenzame hoogte in death metal, wat dreigde een wat fantasieloos genre te worden met weinig innovatie. Wiegedood wisselt de typerende metal riffs af met repeterende dissonante licks over complexe ritmes. Vrolijk is het allemaal niet, maar godsklere wat is dit goed voor mijn humeur. De sfeer is top, het publiek is uitzinnig. Ik had mijn hardloopsessie die middag moeten skippen maar kan voldoende energie kwijt in de anderhalf uur (?) durende set en sta na afloop bezweet in de kleine zaal. Goed om Yuri te zien en nieuwe vrienden te maken, ik hoop ze vaker te treffen, wat zeker gaat gebeuren, we delen de concerten waar we naar toe gaan, spreken we af op de weg naar de bus en de trein.  

Hier had ik lang naar uit gekeken, de tickets had ik in 2022 al besteld en mijn maat Wouter ging met me mee, het was al weer even geleden dat we samen een concert hadden bezocht (Kylesa, 013, 4 februari 2014!) . Cult of Luna volg ik al sinds 2004 met hun album Salvation en het collaboration album Mariner met Julie Christmas behoort tot mijn favoriete albums aller tijden. Geheel anders is het met Russian Circles, ook een band die al lang aan de weg timmert in een genre dat me na aan het hart ligt (instrumetal), maar het is pas het laatste album Gnosis van vorig jaar dat me echt weet te boeien.
We togen met de trein naar Tivoli, ik ken inmiddels bijna blindelings de weg door Hoog Catherijne (ik verdwaal in mijn woonkamer dus dit is echt een prestatie) maar aangekomen in Tivoli kan ik mijn ticket niet vinden op mijn telefoon. Dat krijg je als je een jaar vooruit tickets bestelt. Paniek! Geen paniek, Wouter blijft rustig als altijd en loodst me door de chaos. Niks aan de hand, het bleek in 1 bestelling met Einstürzende Neubauten geboekt te zijn en ik keek gewoon niet goed.
We zien nog 2 nummers van de openingsband SVALBARD, die klonk niet verkeerd, ik doe een knoop in mijn zakdoek om daar nog eens wat meer van te luisteren. 
Russian Circles maakte een verpletterende indruk, ik begrijp niet dat mensen moeite hebben met instrumentale metal, zeker niet als in de compositie bewust gekozen wordt voor de herhaling en hoekige breaks. Ook live vond ik de nieuwe nummers beter dan de oude, maar toegegeven, die ken ik dan ook beter. De lichtshow was ook dik in orde, net zo minimalisitsch als de muziek maar ondanks dat met de nodige bombast. Vooral het gebruik van verticaal licht waardoor virtuele pilaren statisch op het podium werden gezet waren indrukwekkend in eenvoud maar groots qua impact. We waren het er over eens dat het zo maar zou kunnen dat we het beste van de avond misschien al gehad hadden.
Cult of Luna speelde een hele lange set met, zoals te verwachten was, lange zorgvuldig opgebouwde spanningsbogen. Wat ik niet wist maar wat achteraf gezien wel weer logisch is, gezien de ijzersterke ritmes op de albums: er zijn 2 drummers. The Long Road North vormt het zwaartepunt van de set, wat ook geen verrassing mag heten, het is het laatste album. Ik heb het opgezocht, er werden 9 nummers gespeeld. In 1 ruk, CoL doet niet aan adempauze, noch interactie met het publiek. Of lachen.  Qua lichtshow is het uitermate karig, de band staat in weinig licht in de mist te spelen, minpuntje wat mij betreft, kies dan voor een vaste opstelling met verlichting zodat er nog iets aan sfeer is zonder dat het afleidt van de muziek. Hoe dan ook, het was totaal overdonderend, het stormde, de wind ging liggen,  we verzopen en kwamen weer boven, werden op de rotsen gekletterd en stonden op wankele benen weer op, er kwam geen toegift maar we hadden genoeg gehad, het was goed zo. Post metal zoals het bedoeld is. Ik hou er van en CoL is toonaangevend in het (sub)genre.  We concludeerden dat ondanks de sterke opening van Russian Circles, Cult of Luna toch wel de overtreffende trap was. Naar huis lopend schiet me een carnavalskraker te binnen, ik wil met jou wel dansen maar mien voeten doen zo zeer. Ok boomers, terug naar huis, naar bed en morgen weer aan het werk. 

Over The Black Angels laatste album, The Wilderness of Mirrors was ik in 2022 laaiend enthousiast, hun beste album van een toch al bepaald niet teleurstellende carriere. Geïnspireerd op het geluid en de thematiek van de jaren 60  en 70 creëerden ze een geheel eigen smaakvolle variant van psychedelische protest èn love songs. Waar die aanvankelijk ook nog echt historisch waren en de oorlog in Vietnam bezongen, klinken deze tegenwoordig ondanks de retro sound bijzonder up to date.  In 2022 is er genoeg reden om je protest te laten horen tenslotte. 

Hoe leuk was het dat ik dit keer weer vergezeld werd door Zurab, die zijn zoontje had meegenomen voor zijn eerste concert, 2 IPA en een appelsap. We kletsten wat bij voor aanvang, het was weer reuze gezellig. Tijdens het voorprogramma keken we gezamelijk naar Black Market Karma , heuse mods in warme jassen en mutsen, fijne warming up, ga ik eens op mijn gemak meer van beluisteren. Begrijpelijk, maar jammer dat ze voor een zitplaats op het balkon kozen voor de beleving van the Black Angels, maar ik koos voor een plaats beneden in de zaal.

Het authentieke psychedelische analoge jaren 60 geluid blijkt tot in de puntjes verzorgd. Elk riedeltje, loopje, tingeltje is hoorbaar ondanks het meer dan volle geluid dat wordt opgebouwd door 3 gitaristen, een bassist en een synthesizer. Gelukkig geen gedonder van drums die veel te prominent in de mix worden gepompt, gewoon een basis van hoorbare ritmes als fundament, zoals het hoort. Er worden nummers van elke album gespeeld, met veel aandacht voor het laatste maar hoera, ook voor het eerste album Passover. Ik vermoed dat de laatste keer dat ik een hele avond op een band gedanst  heb, dat was bij Orquestra del Desierto, pakweg 20 jaar geleden, maar deze avond was het weer raak. Volledig ondergedompeld in de warme deken van geluid en ritme swing ik anderhalf uur in het hier en nu, in het verleden, in de toekomst, volledig los van de sores van alledag. Heerlijk.

Ik zag Katatonia 1x eerder, ten tijde van Viva Emptiness. Samen met LunaLoca, een vriendin, leren kennen op stonerrock.com, ik denk in 2003.  Dat was een optreden voor in de boeken, geen nummer kennen en toch helemaal uit je dak gaan. Sindsdien ben ik Katatonia wat uit het zicht verloren, nog wel eens wat geluisterd maar niks wat echt beklijfde. Solstafir had ik nog nooit live gezien, top band, heavy metal met een punk houding, moeilijke stem (nogal krijserig) maar met een intense dosis emotie gebracht. En het Patronaat had ik niet meer bezocht sinds de opening van de nieuwbouw. Het is een serieuze moderne concertzaal, de doorstroom is snel, kluisjes met qr code, uitstekende bar met een prima bier selectie (het bock bier van Oedipus was een hemelse verrassing). Hoog podium, oplopende vloer, balkon, een heuse toillet juffrouw  (pluim aan die dame, ze bracht ouderwetse  gezelligheid (ik werd aangesproken met schat, kan me de laatste keer dat dat door een onbekende gebeurde niet heugen) , de wcs blijven schoon en er is toezicht, ook niet verkeerd.
Maar toch, al die moderne concertzalen lijken op elkaar, ze missen iets eigens, een ziel. Het is allemaal wel erg functioneel en praktisch ingericht.

 
SOM opende, ik had niet in de gaten dat er een derde band mee op tour was, my bad. Een aangename verrassing. SOM speelde een soort shoegaze sludge. Echt een eigen geluid, hoog gezongen teksten (geen schreeuwpartijen), heel fraai. Ga ik zeker meer van luisteren.  Op bandcamp las ik een review waarin het pop doem genoemd werd. Ook goed. Je kunt tegen het gebruik van labels zijn, maar je moet toch een beetje een idee hebben in welk genre een band zich begeeft, om mensen te prikkelen uit een niet goed te vangen doelgroep.

De volgende act was Solstafir. Wow. Eigenzinnige types op het podium, wars van conventies. Zanger gitarist Addi heeft een intense blik, een harde en lastige stem maar wat weet hij een tekst te dragen. Nou heb ik altijd al een voorkeur voor atypsiche stem en zang gehad (Lou Reed, Les Claypool, Blixa Bargeld om maar wat te noemen), dus daar kom je bij mij goed mee weg, maar "probleem" bij Solstafir is dat er in het IJslands gezongen wordt. In dit geval is er geen sprake van meegevoerd worden op een tekst, puur op de klank. En als je dat dan ook nog voor elkaar krijgt dan ben  je een groots performer. 
Zo eigenzinnig als ze er dus uit zien, zo klinkt de muziek, Solstafir geeft een a typische invulling aan het heavy metal genre, lang uitgesponnen nummers met veel dynamiek, zoals in post metal. Tegelijkertijd zijn ze ontzettend noisy maar ook weer melodieus. Er wordt veel nieuw werk gespeeld, op verzoek ook een nummer uit het black metal verleden (en een introotje Slayer, omdat er "oh very original" SLAYAYAYAER gebruld werd, lachen). Addi blijkt in tegenstelling tot zijn intense blik (schijn bedriegt) een sympathieke kerel, schudt handen met de fans, reageert op mijn opgeheven glas in het publiek (kijkt me aan en salueert), en staat na afloop met de band op het balkon bij de merch. De roadies delen de geprinte setlists uit, ik krijg er 1 van iemand die zelf al een exemplaar van het podium had gepeuterd, wat is het rock publiek toch altijd weer sympathiek. 

Hoofdact Katatonia als laatste, ik begin al aardig vermoeid te raken zo op de vrijdagavond na een week werken. Waar ik al een beetje bang voor was, het is een trend bij de geluidsmannen in heavy metal, werd al meteen bewaarheid:  een opgezwollen geluid met veel te veel nadruk op de drums en dan met name de basedrum. Alsof er een metronoom doorheen loopt te bonken de hele set, echt volkomen kut. Dat het ook minder kan was toch bij Solstafir wel bewezen?  Katatonia is een grote act, de zaal is inmiddels stampvol, men schuift aan naar voren. Muzikaal gezien kan het me niet constant overtuigen, het wisselt nogal per nummer. Er zitten nummers tussen zonder kop of staart, waar niks in gebeurt maar die wel heel erg dramatisch gebracht worden, het publiek vindt het prachtig, het zal aan mij liggen dat ik me daar doorheen gaap. Echter, er zijn nog de authentieke doom rock nummers, ook met het nodige drama, maar die vind ik dan weer helemaal top. Doordat het een grote band is geworden door de jaren heen, met een fikse fanbase, ontstaat als vanzelf dat gedoe tussen band en fans waar ik niks mee heb, let me hear you en meeklappen en dat soort  met de TROS op het plein gedrag. Het is niet mijn ding, nooit geweest ook. Dat mag bij 1 nummer en dat is We Will Rock You.
Het is mooi geweest voor deze avond, ik ben bekaf en vertrek tijdens de toegift, zeg de toilletjuffrouw gedag, open mijn locker met mijn telefoon en loop naar de trein. Onderweg nog een fotobom gedaan bij een stel pubers die me vervolgens geposeerd mee op de foto willen. Best hoor jongens, als we een tik tok hit worden hoor ik het thuis wel. 

Zoonlief, 17 inmiddels, een echte kerel. wist bij Joost niet wat hij voor Sinterklaas wilde. Ik suggereerde een kaartje voor DeLikt, daar waren we 5 jaar eerder ook geweest, met het hele gezin en dat was leuk,  het was voor de kinderen hun allereerste concert. The Boys are back in Town, Tim, laten we gaan. Aldus geschiedde. Onder voorwaarde dat hij een biertje mocht. Vooruit dan maar. 
DeLikt is toe aan hun slotronde, na 3 albums en 10 jaar intensief touren is het tijd voor iets anders, het artiesten bestaan hakte er bij Jordy stevig in en hij schijnt inmiddels als glazenwasser begonnen te zijn. Bandlid John van Beek is net vader geworden en staat daarom niet op het podium.
Jordy en Giorgi  maken er samen met  gast  Afronaut  een feestje van, het publiek heeft even een warming  up nodig maar vanaf het derde nummer zit de sfeer er prima in.  Het helpt natuurlijk dat  de vanouds manische Jordy zich graag  na een stagedive  zingend rond laat dragen in het publiek "ik wil op jullie!". 
De show blijkt thematisch te zijn, opgebouwd rond een game als metafoor voor het leven van de band, er is een reset nodig, druk op ctrl-alt-delikt om door te gaan. Het is geinig bedacht, maar live doet het toch een beetje gekunsteld aan, de multimediale intermezzo's halen de vaart wat uit het optreden. Dat lijkt deels bewust want het geeft Jordy de gelegenheid om even op adem te komen. Hij is ook geen 20 meer maar raast nog steeds als maniakale twintiger over het podium.
Naast de nummers van  het laatste album komen ook de  jonge klassiekers voorbij, met uiteraard als hoogtepunt Ja dat bedoel ik. Tim blijkt de tekst nog aardig te kennen, hij springt in de pit en duikt stralend weer op, hier jongen een biertje tegen de dorst. Een grote pils blijkt een flinke unit te heten. 
Giordi geeft een keytar solo weg, een dans improvisatie ( betere moves dan Jordy volgens Tim) en ja, ook hij springt in de pit. DeNobel bruist en stroomt over, Tim en ik hebben een topavond. Net als vorige keer na afloop het vinyl bij de band gekocht maar dit keer laten signeren. Voor Tim en Femke, van Jordy. Heren bedankt, ik heb erg veel plezier aan jullie beleefd, live en thuis, onderweg en op mijn werk. Ouders van klasgenootjes hadden er soms wat moeite mee, bloed aan de penis, dit keer is het menens...

Een avondje zwart metaal in mijn eigen stad kan ik niet laten schieten, ook al ken ik geen van de bands. De Nobel is bovendien een fijne zaal, niet te groot, niet te klein, goed zicht, uitstekend geluid. Het bier assortiment mag wel wat dynamischer, dat is wat karig en Grolsch brouwt prima pils, maar hun zogenaamde speciaal bieren doen de naam geen eer aan. En de behoefte in de markt aan iets bijzonders is er, kijk maar bij de andere concertzalen. 

 
Opener Nubivagant gooide het over de doem boeg, met clean vocals. Gitaar en drum, verder geen begeleiding. Het publiek reageerde tam, de zaal was ook nog bij lange na niet gevuld. Ik vond het niet slecht maar ben niet vooraan in de rij gaan staan bij de merch na afloop.
Ritual Death was wat steviger, black metal met meer een death invloed. Maar om in Leidse termen te spreken: van hetzelfde laken een pak.
Kringa dan. Dat vond ik goed, het klonk gekweld, de traditionele bleke koppen met zwart omrande ogen staarden je mistroostig en geestesziek aan. Hypnotiserende black metal, heerlijk.
Echt overtuigend werd het bij Mispyrming. De met bloed overgoten overhemden en grauw geschminkte smoelen wekten een beeld op van soldaten die uit de loopgraven terugkeerden, meer dood dan levend. Grimmig, boos, hard, strak, snel, maar toch ook weer niet zonder enig gevoel voor melodie werd een indrukwekkende set gespeeld. 

Prima avond, fijne programmering broertjes.