2022 Het jaar waarin ik besloten had om na 5 jaar afwezigheid toch weer live muziek te gaan luisteren. Een dikke middelvinger naar de tinnitus, fok jou, in je oor. Een leven zonder live muziek is gewoon niet leuk. Het even zorgeloos volledig in de muziek op gaan, de sfeer in een concertzaal, de mensen en ja, de drank, het gemis moest opgevuld.
Met de doppen nog wat steviger ingedrukt ging ik naar Converge met Chelsea Wolfe die Bloodmoon I ten gehore brachten, in de Philharmonie in Haarlem (prachtig gerenoveerd pand trouwens). Een waanzinnig goede maar seated performance. Bizar. Sta je in je eentje bij het podium uit je dak te gaan, terwijl de zaal achter je, gevuld met metal heads, in het pluche blijft. Tot de toegift. Kurt Balou zingt en schreeuwt als een bezetene, Chelsea levert met haar koele performance en bezwerende stem het contrast. De band voelt zich prima thuis in dit genre en zet een show neer alsof ze al jaren niet anders doen.
Ik kwam als herboren thuis. Bekaf, bezweet, met een droge bek, dit moest ik beslist blijven doen. En dat deed ik.
Wolves in the Throne Room in Tivolis Pandora. Black metal van een dermate professioneel gehalte dat je er niet meer aan twijfelen kunt dat ziel en zaligheid verkocht zijn aan Baphomet. Drie dagen spierpijn vanaf mijn middel aan over gehouden. Ook een fandad moet er hard voor werken, je wordt ouder papa.
Absoluut hoogtepunt was dit jaar toch echt wel All Them Witches in een stijf uitverkocht Paradiso. Het lukte me maar niet om kaartjes te bemachtigen, ik was steeds net te laat met TicketSwap. Wanhopig drukte ik een minuut of 5 non stop op refresh, waardoor ik zelfs geblokkeerd werd. Met de moed der wanhoop schreef ik een email aan de bookies, mag ik alsjeblieft op de gastenlijst, pretty please? Het mocht! Ik kreeg zelfs 2 tickets. Mijn ouwe concertmaat Zurab die ik al jaren niet meer gezien had, vaderschap en het leven zaten in de weg, vroeg ik via Facebook of hij mee ging en dat was snel beklonken. Het weerzien was warm en hartelijk, de muziek was top (mijn album van het jaar 2020 was niet voor niks van hun hand). Mijn toast op de band werd door zanger bassist Charles Michael Parks Jr met een knik beantwoord. Dronken van geluk en IPA stapte ik in Leiden zwalkend de trein uit en verloor bijna mijn net gekochte T-shirt, mijn toegezegde tegenprestatie voor de gratis tickets.
DinosaurJr bleek ook van mijn voormalig voetbal-vader-collega-coach-inmiddels-goede-vriend Bastiaan een favoriet uit zijn studenten tijd. Ik kwam in mijn voor fans zeer herkenbare paarse DinosaurJr koeien tshirt het veld op lopen, waarop hij me vanaf de overkant toeriep kaartjes te hebben voor volgend jaar en of ik mee wilde. Tuurlijk wilde ik dat. Het concert was op onbekend terrein, in de Watergraafsmeer in Amsterdam. In een lelijke, ongezellige, sfeerloze en akoestisch niet beste, betonnen kubus, die zich moeilijk liet vinden, het gebruik van zijn telefoon ter navigatie kostte Bastiaan een fikse bekeuring. Het was daags na mijn avond ATW. waar ik toch wel wat vermoeidheid en kater aan over gehouden had. J., Lou en Murph speelden een set dwars door hun repertoire, ik had al weken aan een stuk bijna niks anders gedraaid, het klonk vertrouwd en nostalgisch. Jammer van de slechte akoustiek, met doppen in klinkt het toch al minder goed, maar de focus lag vreemd genoeg op de drums, mogelijk weer een sound engineer met gehoorschade achter de knoppen. Hoe dan ook was het een geslaagde avond met de senior Dinosaurs.
Einstürzende Neubauten in Tivoli Ronda was ook top. Blixa was ronduit gezellig en liep grappend over het podium. Of men het nieuwe, nog ongebruikte, maar al 3x vergeefs voor gecancelde optredens meegesleepte winkelwagentje toch even netjes aan de kant wilde zetten, wir haben es hier Gemütlich, raum das mal ab. Er werd geen oud werk gespeeld, je hoopt toch stiekem op een Halber Mensch of Zerstörte Zelle. Niet getreurd , ook het werk van na 2000 is ontegenzeggelijk Neubauten, ritmes worden op zakken cement gespeeld , op veren, en ronddraaiende banden. Blixa is Duitslands grootste hedendaagse poëet en voorziet het geheel van ritmisch geproclameerde tektsten, als een Duitse zingende Dorpspastoor.
Nee dan Heino in Gebr De Nobel in Leiden, dat is pas een gemütliche opa. Mijn tegenprestatie voor het ticket van DinosaurJr van Bastiaan. We draaiden MfG en Das Verbotene Album een paar jaar geleden vaak in de auto als we met onze zonen naar een wedstrijd togen. Het beloofde een feestavond te worden in december. Heino bracht zijn grootste fuifnummers met verve, althans zo leek het. We twijfelden of hij wel echt zong of de hele avond stond te playbacken. De man werd een dag later 83, wat zou het ook. Ik liep voor het eerst in 35 jaar weer mee in een polonaisse, volledig ondergedompeld in de carnavaleske sfeer. Het was feest en het was oprecht leuk.
Tot slot nog Doemstad XL, wederom in Tivoli in Utrecht, 5 Nederlandse black metal acts verzameld in een festival. Wesenwille, Verwoed, Laster, GGU:LL en Terzij de Horde. Black metal in Nederland is echt groot, er is al een paar jaar sprake van een New Wave of Dutch Black Metal. Er hadden zo nog 5 bands aan het affiche toegevoegd kunnen worden. Wesenwille was nieuw voor me, ik kende ze van naam, niet van hun muziek. En daar moet ik wat aan gaan doen bleek wel tijdens dit optreden.
Laster is lastig. Complexe structuren, atonale zang, vreemde akkoorden, dit is geen doorsnee black metal en dat maakt het genre interessant. Geen muziek om headbangend te doorstaan, wel om in kopje onder te gaan en verbaasd en verdwaasd achter te blijven, waar heb ik in hemelsnaam naar staan luisteren.
GGU:LL stond nog ergens op een wishlist maar had ik ook nog niet beluisterd. Lood en loodzwaar geluid, met een meer dan indrukwekkende en energieke bassist die de band in zijn eentje leek te dragen. Weer totaal anders dan de rest, wat trager, vet, het boze zoontje van de slager. Ik ben verkocht.
Verwoed was voor mij de act waar ik voor gekomen was. Daarin stelden ze niet teleur. De sfeer was duister en maniakaal. Het geluid zwaar, indringend en hypnotizerend tegelijk. Deze band maakt een blijvende impressie, zo waanzinnig professioneel, zo intens grimmig in hun stage presence. Tot mijn verrassing bleek Dool zangeres Raven de vocalen ook nog even voor haar rekening te nemen.
Terzij de Horde was de hekkensluiter van de avond. Vermoeidheid sloeg bij mij toe en ik werd er minder door gegrepen dan ik hoopte. De poses van de zanger stuitten me wat tegen de borst, je speelt underground black metal, de maniertjes passen er niet.
Het lijstje dan. Opvallend aan het lijstje was dat ik 3 live albums gekocht heb, dat sluit dan weer mooi aan op mijn besluit om weer live bands te gaan bekijken. Normaliter ben ik daar niet zo van, de opname kwaliteit is altijd minder dan die in de studio, het is vaak een greatest hits verzameling waarin de samenhang ontbreekt. Andersom kan er sprake zijn van een energie die je mist in de studio, waar bandleden ieder voor zich hun takes herhaaldelijk inspelen tot men tevreden is.
En nogmaals: een lijstje moet niet veel meer zijn dan een verzameling albums waar je graag naar geluisterd hebt, om welke reden dan ook. Een winnaar uitroepen slaat nergens op, maar ik doe het toch. De overige albums staan er in een willekeurige volorde op, zoals ze in mijn mp3speler op mijn telefoon terecht gekomen zijn. En dan zijn er nog de song van het jaar, de verrassing van het jaar, de droevigste van het jaar en ga zo maar door, everyone's a winner baby...
Bizar, King Buffalo was met het album The Burden of Restlessness de winnaar van vorig jaar bij The Obelisk en was toen zo goed als aan me voorbij gegaan, 1x geluisterd en vervolgens vergeten. Genant bijna. King Buffalo maakt muziek in een genre dat me aan het hart gaat, noem het hard rock, noem het stonerrock, noem het psychedelica met een prog randje, het is rock op basis van gitaar, bas, zang en drums, het is ruig en melancholiek melodieus, het is catchy genoeg om op te dansen, de hele plaat door ga ik sowieso headbobbing door het leven, achter mijn bureau, in de AH, op de fiets, het maakt niet uit. De teksten zijn groots en verhalend, de zanger heeft een mooie stem, er zijn spanningsbogen op en af, zoals de bezongen golven in Avalon die de eeuwige rust moeten brengen, jankende solo's een orgeltje links en rechts, wat wil een mens nog meer? De vergelijking met ATW gaat in die zin zeker op, al produceren beiden een geheel eigen geluid, het is muziek waarin alles klopt zonder dat het gepolijst klinkt.
Het album is de afsluiter van een trilogie, beide voorgaande delen zijn fantastisch maar dit album is toch wel de kers op de taart. De trilogie kwam tot stand tijdens de Corona crisis, muzikanten hadden het zwaar in die tijd, geen live optredens, weinig inkomen, dus men trok zich terug in de studio, kelder of huiskamer om te werken aan nieuwe muziek. Voor King Buffalo was het in die zin een vruchtbare periode, ze leverde 3 topalbums af. Dit jaar plukte men daar dan ook echt de vruchten van met een zeer succesvolle tour.
Regenerator is een album dat meteen tot de hedendaagse klassiekers behoort. Ik kan er altijd naar luisteren, het gaat nooit vervelen, ik schud altijd met mijn hoofd, kont, of allebei als het op staat. A gold flicker from a mountain top.
Ik heb wat met buitengewoon goed klinkende producties, fraai artwork, op 45 toeren gemixt vinyl in klaphoezen. Zeal and Ardor beloofde dat allemaal te leveren, dus ik trok mijn portemonnee voor een preorder van een limited edition van een album dat nog niet uit was.
Bovenstaande werd allemaal geleverd, de platen klinken fantastisch, het artwork is fenomenaal, het vinyl is ook nog eens spierwit. Maar dan de muziek zelf. Zeal and Ardor maakt een bijzondere variant op black metal, met Afrikan - American spirirtuals (of slave songs). De combinatie is zeker geslaagd, maar uiteindelijk kan de metal mij onvoldoende boeien, het is een beetje te slick en vreemd genoeg te weinig origineel, althans daar waar de roots minder een stempel op de muziek drukken. Jammer, want verder is het een schitterende release, maar uiteindelijk gaat het toch om de muziek.
Tijdreizen, het kan! Het tijdreis vessel van keuze is spaceship The Black Angels, ze kennen maar 1 bestemming: de psychedelische jaren 60, in een history of the future. Alles galmt en echoot en repeteert en hypnotiseert, loop naar de spiegel en je ziet jezelf in een paarse broek. De fuzz en wah slaan je om je oren (mooiste bas toon in jaren!) terwijl op de achtergrond zoete refreintjes klinken, aangevuld met een hammond orgel.
Thematisch gezien pakt men de maatschappij kritische toon van de jaren 60 op en houdt de moderniteit een spiegel voor : empires falling, its history on repeat. Het klinkt wanhopig, soms somber, maar toch zo fraai. Als we dan naar de kloten gaan met zijn allen, dan mogen we er onderweg nog wel een beetje van genieten.
In The River gaat men nog een stapje verder, men brengt een oprecht eerbetoon aan de gestorven muzikale helden van weleer: Brian, Nico, Lou, and Sterling too, Answer if you hear us calling you, klinkt het in een bezwerend geest oproepend en ronduit droevig stemmend nummer.
De jaren 60 zijn niet compleet zonder The Black Angels, het is geen retro bandje, het zijn de gereïncarneerde muzikale talenten van weleer, met al hun gevoel voor melodie, song structuren, effecten, laagjes, loopjes, refreintjes zijn ze nog springlevend.
In 2023 spelen ze in Paradiso en hoera, ik heb een ticket, het zou me niet verbazen als terugkeren naar de huidige tijd daarna niet meer mogelijk is. Ik zal Brian, Nico, Lou en Sterling de groeten doen.
Mijn hel, de sludgemasters van Grief zijn terug en maken er weer een depressieve bende van, als de wereld sterft. Openen met Our End Begins is dan wel het juiste statement. Schrijf ik meteen even mijn testament voor ik aan het volgende nummer begin. Daar krijg ik best de tijd voor, de muziek kruipt in het meest logge tempo loodzwaar voorbij. De dikste riffs, de zwaarste bas, de logste drums. En dan die strot. Niet te doen dit. Dus op repeat.
Niet echt een 2022 release, maar ik kocht 4 cassettebandjes in een boxset met dus 4 albums uit een eerdere periode. Jozef van Wissem speelt luit en is een internationaal erkend muzikant, hij wordt vaak gevraagd voor soundtracks, waaronder Only lovers left alive. Van Wissem heeft een verre achtergrond in de punk en krakerswereld en op 1 of andere manier hoor je een jaren 80 vibe terug in zijn muziek. Hij speelt akoestische, repeterende drones, zingt daar zelf op mee en hij gebruikt soms loops van opgenomen geluiden. Ontdekking van het jaar, bijzonder origineel, bijzonder muzikaal. Hij trad op met Verwoed en Dool en verdomme, het lukte me niet een kaartje te pakken te krijgen. Toegegeven, ik had iets beter mijn best kunnen doen zoals bij ATW.
Overheerlijke pop van 2 Britse jonge vrouwen. Aanstekelijk, brutaal, eigenwijs, vrolijk, geestig, onafhankelijk en swingend. Sinds de Pixies is het volgens mij niet meer gebeurd dat een stel jonge indie honden uit het niks zo aansloegen bij jong en oud. Hey You! What? Was ik 18 dan was ik verliefd. Op allebei. Tot over mijn oren.
Nog leuker dan het album zijn de live registraties die her en der online gedaan zijn, waaronder deze.
Deze Belgen gaan er op en er over met hun meeslepende catchy en proggy post metal. Geen idee waar ze ineens vandaan komen, in mijn geval aangeboden via bandcamp, zeg dus niet dat algoritmes nooit deugen. In sneltreinvaart jassen ze er een uur aan muziek doorheen, het is voorbij voor je het weet en laat je alle hoeken van de kamer zien. Het blijkt een trio te zijn, hoe ze het voor elkaar krijgen om met 3 man deze hoeveelheid energie ten gehore te brengen is mij een raadsel. De zanglijnen voegen een lichte toegankelijkheid toe aan het urgente post metal geluid. Vergeef het met als de vergelijking tot vervelens toe gemaakt wordt, maar er zijn raakvlakken met het oude werk van Baroness.
De titel spreekt me bijzonder aan, kappen met die eeuwige consensus, zo bereik je nooit wat, behalve middelmatigheid die altijd te laat komt en daardoor door de feiten wordt achterhaald. Filosofen metal, het mag van mij een genre zijn.
Deze band wil ik ook zeker live zijn komend jaar.
Meer metal van de zuiderburen, het genre is er populair en de bodem is er blijkbaar vruchtbaar. De songs zijn bijna allemaal meezingers van kop tot staart, hebben een epische bombast gecombineerd met pop elementen, zoals dat bas loopje in Liar. Dit zou toch best op de radio gedraaid kunnen worden, het is meer dan heavy metal. De zangeres is tevens drummer, daar kijk ik altijd weer van op, als mensen zingen met drummen weten te combineren. Vanwege het beschikken over twee talenten: gevoel voor melodie en voor ritme, maar ook vanwege de ijzeren conditie die je moet hebben om dat live te brengen, dat is gewoon topsport.
Wiegedood (nog meer Belgen!) levert alweer hun vierde album af. Trilogie De Doden Hebben Het Goed verkocht me drie keer een dreun, maar de definitieve knock out komt met dit album. De grenzen van death metal zijn voor altijd verlegd. Zelden een opener gehoord waar je zo van bij moet komen als openingstrack FN SCAR 16, mag ik even een glaasje water? Eh nee, op adem komen mag pas bij het derde nummer. Een klein beetje.
Wiegedood staat op eenzame diepte, in totale duisternis. Zo angstaanjagend goed. Alweer.
En ik ga ze zien in Haarlem en als ik het overleef 2 dagen later in Eindhoven nog een keer.
Noblesse Oblige.
Mrs. Piss - Self Surgery (live)
Ik ga natuurlijk niet niet luisteren naar een release van Chelsea Wolfe, in dit geval een live release van haar samenwerking met Jess Gowrie, op drums. Tot stand gekomen tijdens de Hiss Spun tour, valt op bandcamp te lezen. Post punk heet het tegenwoordig, prima predikaat. Het is ruig, het rockt en het is lekker. Goed gedaan mega babes of the wild order, everybody wants to party with you.
Wat een waanzinnig goed idee van de mannen van Monolord, je albums ook zonder zangtracks uitbrengen, als instrumetal. Niet dat ik niet van de zang houdt, integendeel, die is uitermate geschikt voor het doom metal genre, zang met lange uithalen, als de wolven in het bos. Maar ik ben een liefhebber van repeterende riffs, zonder afleiding, kaal, gestript van alle franje, pure distortion over drums, zoals de twee eerste GORE albums die voor mij het pad effenden naar de heavy metal. Instrumetal is een klasse apart en sinds ik het ken, val ik ervoor als een baksteen. BAM.
Wat een sof, eindelijk een nieuwe ASG, is het een single. Moet je het met 2 nummers doen, voorzien van Brian Mercer artwork als doekje voor het bloeden. Psyche stoner met een unieke sound, mede vorm gegeven door het southern zanggeluid, die het geheel van een heroïsche dynamiek voorziet. Al jaren aan de top, maar onttrokken aan het zicht van de massa.
Droevigste album van het jaar. En hoe mooi. ERR begeleidt zichzelf op drie nummers uiterst minimalistisch op een akoestische gitaar of een blaasorgel om haar ellende van zich af te zingen. Het is groots verdriet, zoveel wordt je in een kwartier wel duidelijk. Een plaat om mee in je eigen ldvd te zwelgen.
Black metal, voor in de winter, als de eiken bladerloos in het donker staan. Ryan Lipynsnky (Unearthly Trance voorman, ik mis ze nog steeds) neemt zowel bas als gitaar en synth voor zijn rekening op dit album, dat nummers bevat die door de jaren heen zijn opgenomen. Kil koud en beklemmend, zoals het hoort. Gelijk maar de hele discografie aangeschaft, het was tenslotte het seizoen. Geen moment spijt van gehad.
Locrian heeft het experiment nooit geschuwd, dit keer gaat men nog een stap verder met het creëren van dynamische, soms beklemmende maar ook betoverende, ambient soundscapes. Pure abstracte muzikale kunst. EP Ghost Frontiers is de bijbehorende EP. Niet een plaat die ik na 1x draaien in de kast zet, dit is echt goed genoeg om herhaaldelijk voor te gaan zitten en dit klinkt overigens uitstekend op een koptelefoon.
Wat mogen ze op jouw uitvaart draaien, BB? Mortichnia zou wel een mooie, sombere afsluiter zijn (the last walk of a living creature).
Luisterplaat van het jaar.
Nebula, nog geen dag niet stoned sinds 1995, maar desondanks wel weer een pychedelisch rock pareltje afleveren. Wat een dikke fuzz, als het snert was kon je er met een vork van eten. Nummers worden loom opgebouwd, met continu toegevoegde trippy lickjes, rifjes, wah wah, de luie zang, een achtergrond koortje en je weet het, dan komt die monsterriff die je uit de bank omhoog zuigt. Ik kan er niet genoeg van krijgen, liever elke 2 jaar een nieuw album op basis van hetzelfde recept, dan dat oude jaren lang herkauwen. Als je zo goed bent in wat je doet, kom je er mee weg. Gewoon door gaan, tot je out gaat.
Post metal van Europese bodem, episch als het landschap van het hoge Noorden. Schreeuwen over eindeloze aanzwellende en wegebbende structuren, fraaie synth klanken, maar niet te vergeten een fundament van heavy metal. Ik ga hier al jaren hard op, Cult of Luna behoort tot mijn favoriete bands, hun album Mariner met Julie Christmas is een van de beste albums uit de moderne gesschiedenis. Dat album wordt hiermee niet overtroffen, maar het blijft een sonische ervaring met al die spanningsbogen in nummers die zich als over the top blockbusters op je trommelvliezen ontrafelen. Mag het een onsje meer zijn? Tuurlijk, altijd.
En ook CoL ga ik zien in 2023!
Je kunt je artiesten alleen maar dankbaar zijn voor hun immens loyale houding naar hun fans tijdens de Corona crisis. Voor hun online live optredens, hoe kloten moet het zijn om zonder publiek op te moeten treden, zonder respons? En het toch doen, uiteraard om een paar stuivers te verdienen en zelf niet knettergek te worden, maar het is ook een gebaar. En het is Groots.
ATW deden een online live show en maakten er een release van. 1 Voordeel : er is veel controle over het geluid bij deze manier van optreden, de registratie is top, met 16 nummers van diverse albums uit hun carriere.
Anna von Hausswolff, wie heeft er niet van gehoord? Nou ik dus, tot 2022. Terwijl ze toch al behoorlijk wat aan de weg had getimmerd in die periode daarvoor. De muziek laat zich lastig typeren, avant garde zegt dan uiteindelijk ook zo ontzettend weinig, dat ze op een jazz festival optreedt tekent alleen maar de ruimdenkendheid van de programmeur. Ze gebruikt kerkorgel, zingt als een doem engel (denk klassiek als Kate Bush, of onderkoeld als Nico, of ongrijpbaar als Björk, of bezwerend als Chelsea Wolfe), een stem als een orgelpijp dus eigenlijk. Wat een ontdekking ook weer, wat een optreden, wat een live album.
Ook van haar maar meteen het beschikbare oevre gekocht, met quantum korting die op bandcamp nog steeds aangeboden wordt. Doe er je voordeel mee.
Jezus Mina wat een bizarre ode aan de drone en de gitaar distortion is dit. James Romig componeerde een minimalistisch maar complex stuk muziek, schreef het uit op bladmuziek en vroeg niemand minder dan doom legende Mike Scheidt om het uit te voeren en op te nemen. Daar is menig uurtje aan studeren aan gespendeerd, terwijl Mike niet de minste is als het op spelen van lange en complexe song structuren aan komt. Het klinkt overdonderend simpel, maar zoals de titel al aangeeft is het schijn die bedriegt. Een drone van een uur, ga er voor zitten, leg die klote telefoon weg en laat je onderdompelen.
Die NWODBM is misschien inmiddels geen New Wave meer, maar een Tsunami of Dutch Black Metal. Er is een scene van formaat en het ontbreekt hier bepaald niet aan talent. Terzij de Horde doet ook weer hun uiterste best om de hel in je woonkamer te laten ontbranden. Met een ongezonde dosis agressie rammen ze de speakers uit, het is om benauwd van te worden. Na 3 nummers in een half uur lig je als een vis op het droge naar adem te happen.
Ga ik nog een keer een kans geven live hier in Leiden, het zal aan mij gelegen hebben.
In alles wat ook maar vaag underground metal is, was dit toch wel de verrassing van het jaar. Ook voor Chat Pile zelf, ze waren totaal overdonderd door hun succes met hun moeilijk in het gehoor liggende noisy metal. Er komt wat gal naar boven, angst, frustratie, woede over al wat er maar mis is in de samenleving van de Verenigde Staten. Zo pijnlijk als de band klinkt, zo verfrissend is het tegelijkertijd met hun compleet eigen geluid, hoekige ritmes, dissonante akkoorden. Het schuurt, het kraakt, het piept, hij roept, hij schreeuwt, hij huilt. En dan is er nog het nummer Why, mijn nummer van het jaar. Een aanklacht tegen dakloosheid, zo oprecht en intens bezongen, met de centrale brandende vraag Why do people have to live outside?
IK WEET HET OOK NIET schreeuwt het van binnen na afloop.
Het eerste album van Russian Circles dat wel echt klikt. Sludgy post metal, instrumentaal nota bene, what's not to like BB? Ik beloof in 2023 de oudere platen opnieuw te beluisteren, want ik zal er wel helemaal naast gezeten hebben, zo goed is dit, echt een monumentaal geluid.
En met Cult of Luna op het podium, ik heb al kaartjes, dat belooft wat.
Toen SubRosa in 2109 de violen aan de wilgen hing had ik daar stevig de smoor over in. Na 3 briljante, eigenzinnige albums op rij, met een flinke fanbase, waarom zou je stoppen? Zelfs een leeg geroofde bus met daarin alle instrumenten, bleek eerder geen reden tot stoppen te zijn, met een fundraiser was in no time een nieuwe set aangeschaft, er werden zelfs, hoe lief en dankbaar, handgeschreven thank you notes op de post gedaan.
Hoe blij was ik dan ook te lezen dat de leden van SubRosa inmiddels onder een nieuwe naam, the Otolith, het stof van de instrumenten hadden geblazen en een album hadden opgenomen. Ze pikken de draad weer op waar ze gebleven waren. Doem met gitaar, bas, drum en vooral viool. En het is weer net zo mooi en intens en eigenzinnig, door de teksten, de samenzang, de huiveringwekkende, dramatische romantiek die er in besloten ligt.
Nog meer goed nieuws, dit keer uit Italië waar het bloed ook kruipt waar het niet gaan kan, wie herrijst er uit de as? Fenice, gok ik zo. Met een nieuwe drummer is ook Ufomammut met hun space doom weer de studio in gegaan. Als vanouds wordt een genummerd pracht product geleverd, in stijl, met artwork om je vingers bij af te likken. De focus ligt wat meer op de space en minder op de doom. More UFO, less Mammut en ik vind het allemaal dikke prima.
Belofte maakt schuld, na het live optreden heb ik deze meteen aangeschaft. Blackened Doom van Hollandse bodem. Net ff wat trager dan de black metal die de trom slaat, maar daardoor niet met minder impact, integendeel. Ook is het geluid voller, het leunt zwaarder op de bas, deze bassist hakt met spaanders. Ik zie het album ook terug bij internationale online vrienden, dat doet me deugt.
Zo grimmig als de hoes er uit ziet, Charley draagt een naargeestig masker, zo fris en anders is de muziek. De dromerige trage, hese vocalen van shoegaze, het donkere fuzzy randje van doom, het lichtvoetige van pop, er zit van alles in. Haast krijg je er in ieder geval niet van, het is super laid back allemaal. Fijn ontspannen plaatje, jogging broek en slobbertrui aan en bankhangen geblazen.
Jeetje, dat het dan toch nog ging gebeuren, een nieuw album van Mammoth Volume. Grote Zweedse goden in een subgenre in 2000 met hun moderne rock bijbel A Single Book of Songs in de rugzak. Zouden ze het nog kunnen, 22 jaar later? Nou en of, het geluid is onmiskenbaar, vanaf het openingsnummer. Die stem, de afwijkende ritmes en melodieën, de orgel/synth toevoegingen, de akkoorden. Ik las her en der "weird" als classificatie. Onterecht, je moeder met een baard, dat is weird. Dit is grenzeloze rock die uit alle subgenres wat meeneemt en dat samensmeedt tot 1 logisch geheel, in een mammoth volume.
Als je leest dat een rock band aan de dood is ontsnapt bij een auto ongeluk, met de vraag een duit in het zakje te doen om ze te helpen, dan doe je dat. Ook als je ze nog niet kent. En dan wordt je beloond, want dit blijkt een dijk van een doom band te zijn, uit Italië. Met een zangeres om U tegen te zeggen, met een hoofdletter. En ik weet dat ik het te vaak zeg, maar niks zo mooi als de combinatie distorted gitaar en bas in een traag gedrumd tempo met een vrouwenstem. Warm aanbevolen.
Vorig jaar was het mijn favoriete band en heb ik een hele zwik albums gekocht, zo verknocht was ik aan het warme psychedelische bad. Het is dan ook niet helemaal eerlijk als de lat zo hoog ligt om te verwachten dat dat niveau telkens weer gehaald wordt en dan teleurgesteld te zijn als dat niet het geval is. Want dat niet geval, is het geval. Het is echt geen slecht album, maar ik geef toch de voorkeur aan de Ellengaest, of Great Escape, of I Vigilante. Met welgemeende excuses, sorry jongens en meisjes.