Een eindejaarslijstje

Eigenlijk opgesteld voor mezelf, bij wijze van muzikaal jaarboek voor 2020,  leuk om later nog eens terug lezen.  Vrienden en bekenden vragen er soms naar,  dus voor mijn gemak en voor wie het lezen wil: hier is ie dan. Met links naar de bandcamp sites van de artiesten, hometaping is killing music, man.  Muziek is geen wedstrijd, ik weet het. Toch is het leuk om een album van het jaar uit te roepen, hoe onmogelijk en willekeurig dat soms ook is. Neem het met een korrel zout, dit zijn de albums waar ik het afgelopen jaar veel naar geluisterd heb, die wat met me deden. Me vrolijk stemden, me in de relatieve eenzaamheid van quarantaine thuis tot dansen of headbangen aanzetten, me hielpen mijn frustratie kwijt te raken, me hardop deden lachen, of ontroerden. Voor wat het waard is, zonder enige pretentie. Het is maar een lijstje, van een luisteraar. 
BB, 23 dec 2020

Nothing as the Ideal - All Them Witches

Smeltkroes van alles wat rock is in de jaren 60 en 70. Waarvan ik dacht dat ik daar nu onderhand wel een keer mee klaar was, tijd voor vernieuwing, alle creativiteit is daar nu wel uitgemolken. Nou mooi niet. Dit is de reïncarnatie van de rock waarin alles klopt. Nummers worden uitermate zorgvuldig opgebouwd, melodieën ademen, ritmes zwellen aan, ebben weg en worden vergezeld van poëtische, prachtig gezongen teksten. Alles aan dit album is subtiel, hoe hard het bij tijd en wijlen ook rockt. 

Opgenomen in Abbey Road, uitgebracht op dubbel vinyl op 45 toeren. De heren nemen kwaliteit ontzettend serieus. Zo serieus dat de eerste persing werd afgekeurd en de release werd uitgesteld. Album van het jaar? Album van het jaar!

Refractions - Lowrider

Het was een lange rit voor Lowrider, een rit van 20 jaar. Er leek geen doel bepaald, de band ging als vrienden uiteen en onderweg trof men elkaar. Het genre waarin Lowrider in Europa toonaangevend was, stonerrock, had inmiddels in creativiteit aan kracht ingeboet. Deze EP zet het echter meteen weer volledig op de kaart. Het rockt, het fuzzed, het giert, het fluit in één swingende groove aan je voorbij. Mijn favoriete dansplaat van dit jaar? Een rock album, uit Zweden. 

Inlet - Hum

Hum bleek in de jaren 90 een goed verkocht Shoegaze album te hebben gemaakt, dat in Nederland niet veel deed. Deze plaat zou het in de jaren 90 ook zeker niet slecht gedaan hebben. Hum brengt een muur van geluid, gitaar met veel gestapelde effecten. Daarover heen ingetogen melancholieke zang. Deze band en plaat kwamen als een volslagen verrassing en maakten een blijvende indruk, eindeloos op repeat, dag in, dag uit. 

4 - Run the Jewels  

De slagroom op het rocktoetje : Run the Jewels. Hiphop van de bovenste plank. Teksten waar je over struikelt, beats waar je los op gaat. Op en top geproduceerd, sample op sample, op loop op effect, hypnotiserend tot en met. En dan weten ze nog tranen te trekken ook, op A few words for the firing squad. Met een kleine bijdrage van Josh Homme. Beste hiphop plaat van 2020.

Monarchy of Shadows - Tombs

Technisch gestileerde blackened metal in hoog tempo, met een crispy maar toch duistere productie. De dubbele bass slaat je constant om je oren en houdt het tempo achterlijk hoog, de riffs kunnen het tempo amper bijbenen. Om je even bij te laten komen wordt er zo nu en dan vertraagd, met een vertraging zo vet dat je alsnog naar adem hapt, het gewicht drukt net even te zwaar op de borst. De bij vlagen atonale holle jaren 80 zang maakt het helemaal af. 

Bloem - Fluisteraars

De afgelopen jaren doet de nieuwe golf van Nederlandse black metal (NWODBM) het ontzettend goed, met een aanwas aan bands en nieuwe geluiden. Er is een kruisbestuiving gaande in een underground circuit waarvan je niet zou vermoeden dat die levensvatbaar is. Die vergankelijkheid van schoonheid wordt nog eens benadrukt door de klaprozen als artwork op het album: pluk de dag. Zelden was black metal zo toegankelijk, in Maanruïne wordt er bombastisch gewalst, André Rieu in het zwart bij middernacht, op het kerkhof van Maastricht. Niks zo in romantische thematiek gehuld als zwart metaal.

Ultra Mono - Idles

Lang leve de Britse punk, lang leve de onderbroekenlol. Wat een heerlijke, bruisende plaat. Je kunt in een hoekje gaan zitten janken, de boel kort en klein slaan, of een avond helemaal los gaan met deze bende. Maatschappijkritiek ervaren zonder in een depressie te belanden, het kan gewoon nog. Verfrissende, a-typische, puntige punk die bijzonder catchy is, fantastisch aan elkaar gerijmd met vlotte verwijzingen naar film en popcultuur. Kill them with kindness. Ik hoop dat het werkt. 

The Raging Wrath Of The Easter Bunny Demo - Mr. Bungle

Waar de Melvins ooit van zichzelf zeiden dat ze wicked Sabbath speelden is hier het predikaat wicked Thrash wel op zijn plaats. Mike Patton, vooral bekend van Faith No More, bracht zijn high school demo opnieuw uit. Mr. Bungle nodigde niemand minder uit dan Scott Ian (Anthrax, SOD) en Dave Lombardo (Slayer) voor een onvervalst eind jaren 80 Thrash geluid. Uiteindelijk imponeert vooral Mike Patton zelf, met al zijn vocale technieken. Zelf haakte ik doorgaans volledig af op de ijle zang in Thrash metal (Celine Dion on steroids), deze plaat komt voor mij jaren te laat, maar alsnog op tijd. Moshen in de woonkamer! Brabant Boppe. 

Giving Up Feels So Good - Blackwolfgoat

One man drone, een gitaar, een versterker en wat effecten, drone zoals het moet zijn: minimalistisch, repeterend. Giving up feels so good is een weinig hoopgevende titel in een troosteloos jaar als 2020. Je zou een kwartje in een wensput willen gooien en het uit willen schreeuwen, maar Screaming into the Void biedt weinig soelaas, zo blijkt. Een déjà entendu, door de spoken word, roept het nummer de herinnering op aan The Gift van de Velvet Underground. 

Den Tredje Dagen - Ocean Chief

Is viking doom een genre? Als er van dik hout planken gezaagd moet worden voor de vloot, dan hakt Ocean Chief er als vanouds laag gestemd en traag met de botte bijl op los. Maar beuken maakt loom en vraagt om bezinning, innerlijke kracht wordt opgeroepen door de goden te bezweren, elixer te brouwen en magische rituelen uit te voeren onder begeleiding van hypnotiserende klanken. Op de derde dag.

Leidensweg - Bloedzuiger 

Meer NWODBM uit de krochten van de underground. Noisy lofi black metal uit de klassieke stal van Baphomet. Na 3 nummers lig ik volledig op apegapen, de polen zijn gedraaid, boven is onder, de klok draait linksom, waar ben ik beland? Dit gaat nooit meer goed komen. 

Deathlust - Living Gate

Death Metal liefhebbers uit verschillende bands die besluiten om samen een death metal album te maken. Puik idee. Hard, snel en retestrak gespeeld door rasmuzikanten, uit o.a. Yob, Amenra, Wiegedood. Het openingsnummer The Delusion Of Consciousness kan niet goed voor je nek zijn en heeft een duidelijke Wiegedood signatuur. 

Pickathon 2019 - Live from the Galaxy Barn - YOB

Yob is love, iedereen zegt het, iedereen weet het. Liefde voor de muziek, liefde voor de scene, liefde voor de medemens die het net even wat slechter heeft dan jij. Opbrengsten van deze release gingen naar de Navajo Nation om de last van Covid te helpen bestrijden. Yob speelt hier intens als altijd, de meest epische doom die je je voor kunt stellen. Het klinkt rauw, doorleefd, bezield, emotioneel. Nummers van een kwartier die voorbij zijn voor je het weet, met een weergaloze dynamiek. Doom die je raakt, diep en hard. 

Preyer - Ilsa

Recht voor zijn raap doom death of welk obscuur label je er ook maar op wil plakken. Dichtgeplammuurde songs waarvan het cement nog net niet droog is vullen de ruimte langzaam tot aan je nek. Je kan nog maar 1 ding : headbangen alsof je leven ervan afhangt.

Beeldenstorm - Verval

Het kan echt niet op met de NWODBM. Ook dit is een EP van 3 nummers. Wat zo top is aan deze culturele uiting van vaderlandse bodem is het gegeven dat de teksten ook in het Nederlands zijn. Beeldenstorm is helder en wat ruimtelijker geproduceerd, van mij mag het, maar de satanistische puristen hebben er een broertje aan dood. Het zou de muzikaliteit tekort doen door dit onder te dompelen in een lo fi treble noise, waarin de instrumenten nauwelijks te onderscheiden zijn. 

Isolation - Sons of Otis

Sons of Otis, bestaan die ook nog? Jazeker, dat is het mooie van delay en reverb, dat galmt zo lekker lang door. Zo ook Otis in de zo kenmerkende bluesy stijl, met het typerende echo geluid, effect op effect, overheerlijke wahwah in een warm bad. Otis trekt weer verder in de oneindige kosmos van psych doom. 

Geen weg uit - Dystopia

Nog een pareltje uit de NWODBM : Dystopia. Dystopia heeft koperen blazers toegevoegd om een geheel nieuwe wending aan de traditionele black metal te geven. Het zal vloeken in de kerk zijn, maar is dat niet wat BM doet? De toegevoegde melodieën zijn in mineur en dat geeft het geheel een prachtige extra diepgang, waar toch al geen gebrek aan was. 

May Our Chambers Be Full - Emma Ruth Rundle & Thou 

Is er iets Holier than Thou? Deze ongekroonde sludge koningen baggeren al jaren door de lemen loopgraven waarin de tot blubber verregende klei het trage tempo bepaalt, de feedback nonstop giert, waar laag gestemde bas en gitaar een constant gebulder veroorzaken, overstemd door drums als mortierinslagen. Emma Ruth Rundle was voor mij, tot de samenwerking met Thou, nog een volslagen onbekende. Wat een haast onmogelijk contrast brengt deze samenwerking teweeg. De nummers worden, door haar werkelijk prachtige stem, voorzien van een zeer breekbare en ingetogen sfeer naast al het geweld zoals dat van Thou bekend is. Wat een bizarre, maar geslaagde samenwerking is dit. Volgend jaar volgt er nog meer opgenomen materiaal. Ik kan niet wachten.