Lijstjes, eigenlijk heb ik er een broertje aan dood. Lijstjes lopen doorgaans over van de activiteiten, ze kijken vooruit, vertellen je wat je moet doen. Lijstjes zijn nooit af, of compleet. Het lukt me bv nooit om thuis te komen met alle boodschappen die op het lijstje gezet zijn. Het aantal lijstjes groeit, er gaat nooit een lijstje weg. Actielijstjes bij verslagen, kanban borden, to do lists van af te wikkelen email, incidentmeldingen, epics en backlogs, sprints, gek word ik er van.
Maar een eindejaarslijstje maken, meid meid meid, dat is fijn. Een terugblik op alle muzikale uitgaven die de moeite van het luisteren meer dan waard waren. Er zit geen druk op, het hoeft nergens aan te voldoen, niemand die er op zit te wachten. Gewoon lekker plaatjes draaien en een beetje wegtikken over wat je er van vindt of vond. 2021 had genoeg te bieden, veel van bekende bands maar ook hier en daar nieuwe ontdekkingen. Veel lawaai ook weer, ik kan het ook niet helpen. Ieder zijn ding, dit is het mijne. En 1 keuze maken, een top 10 of 21 is me te arbitrair, maar een beste van het jaar is nog net aan te doen. En als dat niet lukt, kies ik er gewoon 2.
Mijn hemel wat een bloedstollende plaat, het is maar goed dat ik antistolling slik. De Idles werden volwassen. Daar was een lijdensweg voor nodig, een auto-ongeluk, afkicken van drank en drugs, verlies, pijn, verwerking van trauma en oud zeer. En de weg terug.
Geen artiest die niet lijdt of een oor mist, het levert de betere kunst op. Dat mag zo zijn bij solo artiesten, Idles vindt een manier als band om trauma te verwerken. En hoe. De feestelijke wave punk maakt aanvankelijk plaats voor zeer zorgvuldig samengestelde benauwende collages en klinkt als een hip hop productie. Het past bij de korte repeterende teksten en de rauwe stem van Joe Talbot. De productie was in handen van Kenny Beats, een hiphop producer van naam (toegegeven ik moest em opzoeken, maar het is een hele grote jongen) en dat is dus goed te horen. Bravo.
Overigens mag er nog steeds gedanst en gefeest worden, op bv The New Sensation, Shake your shit like your shits on fire. Waar een basgitaar doorheen walst alsof het een housetrack is. Naarmate het album vordert wordt het meer een pop/rock album, de sombere toon verandert, er is wat om voor te knokken, er zijn angsten te overwinnen. Om te eindigen met The End, hoe toepasselijk. Maar het einde blijkt het nieuwe begin : In spite of it all, Life is beautiful. Waar ik oprecht emotioneel van werd toen ik dat de eerste keer draaide. Zo rauw, zo echt.
Een plaat met een productie als deze verdient het best mogelijke geluid en ook daar is voor gezorgd, het luxe exemplaar werd half speed gemastered en wordt op 45 toeren afgespeeld. (Net zoals de beste plaat van 2020) . De klaphoes waar dit in geleverd wordt, is voorzien van schitterend artwork, om te huilen zo mooi zijn de foto's, van wat eigenlijk? Een astronaut, een patient in gips, een race car driver, een jockey?
Kortom, deze plaat is helemaal af. Er zijn levenslessen uit te trekken, er loopt een rode draad van angst naar vechtlust naar hoop naar levenslust. Als je dat muzikaal ook nog eens weet te vertalen en in een waanzinnig klinkende productie weet te steken dan lever je met recht een album of the year. Kunst met de grote K.
Stoner blijft een favoriet genre, zeker als het met doom en psychedelica overgoten wordt. Niks zo lekker als traag gedrumde tempo's, laag gestemde gitaren, bulderende bas, repeterende riffs, galmende zang en wegebbende solo's. Tegenwoordig moet je daarvoor in Scandinavië zijn, waar het genre nog springlevend is. In Zweden in dit geval.
Het beukt er tijd- en eindeloos op los als de elementen op de fjorden. Net als je denkt dat de storm is gaan liggen zwelt die weer aan. Into Orbit met zijn allen en wellicht nooit meer terug komen. Wat een trip.
Het hoeft niet enkel traag als dikke stront te zijn om vet te klinken. Of rechttoerechtaan te beuken. Ik blijf me verbazen over hoe skilled sommige metalmuzikanten zijn, niet enkel waar het op techniek aankomt maar ook wat betreft het gevoel voor melodie, harmonie en compositie.
Anywho, Hooded Menace behoort tot die groep van achterlijk bedreven rockmuzikanten die, in dit geval in de traditie van death metal, een onderschat meesterwerk afleveren. Alle trad death doom elementen zijn aanwezig: de zwaar aangezette dubbele bassdrums, duelerende gitaren, grunten, tempowisselingen, sfeervolle melancholieke intermezzo's met synth elementen, de harmonics. Hun 6e album alweer en de ervaring spat er dan ook vanaf. Online las ik wat gemopper, ze zijn wat gepolijster geworden en dat spreekt niet iedereen aan.
Mij wel. Heel erg.
Mag het dan ook een keertje lekker luchtig zijn? Jazeker, mijn song of the year is luchtiger dan een Bros. Leuker dan dit wordt het gewoon niet. Larry is een kikker en een ridderlijke redder in nood. Op een zomerse funky beat rapt en rijmt Aesop Rock dit verhaal spitsvondig aan elkaar. Je kuthumeur is in 3:17 minuten naar de kloten. Go Larry!
Red Fang doet me denken aan NoMeansNo, mijn favoriete band aller tijden. Niet alleen maar zeker ook vanwege het enthousiasme dat de band uitstraalt. Op het podium, in interviews, in videoclips. Toeren tot je erbij neer valt, professioneel zijn in je aanpak, maar jezelf niet te serieus nemen. Ook muzikaal vallen er volop vergelijkingen te maken: de prominent aanwezige baslijn als drager van een nummer, de dramatische manier van zingen (met een snik, maar niet zoals Hazes), de op het eerste gehoor simpel klinkende nummers die veel meer diepgang hebben dan je aanvankelijk zou denken, de teksten en tot slot de recht in je smoel manier van produceren (waar ik dan ook wel weer van hou, omdat het zo lekker live uit je speakers knalt). Waar NoMeansNo een punk oorsprong kent is die van Red Fang genesteld in hard rock.
Ook Red Fang draait al weer een tijdje mee en is relatief succesvol, dit is hun 6e album. Hun succes is mede te danken aan hun hilarische video clips, Prehistoric dog is een instant klassieker maar ook Rabbits in Hives mag er wezen (door dit nummer viel me de parallel met NoMeansNo op).
Arrows is wat mij betreft hun beste plaat, ruige rock songs met kop en staart in een moordend tempo achter elkaar. In een interview las ik over hoe de plaat tot stand kwam, back to basics vanwege allerlei omstandigheden, maar met jaren ervaring. Rock gebracht met een retestrakke nonchalance, de jeans van Joey Ramone zouden als metafoor kunnen dienen.
Deze muziek is ronduit naargeestig. Heb je gasten die te lang blijven zitten, die heb je binnen een minuut op eigen initiatief de deur uit, Het is 1 grote bak ellende. Luisteren doet pijn.
Boze tongen beweerden dat beide albums tegelijkertijd afgespeeld moesten worden, alsof het 1 album betreft, het mocht van de band maar zo was het niet bedoeld. Als je denkt dat dat een bezopen idee is (en dat is het eigenlijk ook, want wie heeft thuis 2 draaitafels en een mengtafel?) er zijn bands die op die manier te werk gaan, Boris bijvoorbeeld met hun Drone/Evil album.
Maar wat moet je hier nu mee? Muziek die je eigenlijk uit wilt zetten omdat die je tergt en onrustig maakt, nerveus zelfs. Ik weet het niet. Het is als naar een akelige horror film kijken, knoop in je buik, zweet in je handen, maar uitzetten ho maar. Nee, het is niet iets waar ik veel naar luister, maar intrigeren doet het me, of het nou de duivel oproept of niet. Wel knoflook, een rozenkrans en wijwater bij de hand houden, voor het geval het volledig uit de hand loopt. Vergeet ook niet onder je bed te kijken voor het slapen gaan, of spring er met een aanloop in. Weltrusten, droom maar lekker!
Na Long Legged Larry volgde dit album en ik heb het blind, of eigenlijk doof, gekocht. Geen spijt van, dit is Hip Hop zoals het bedoeld is, pure poëzie. Een eindeloze hypnotizerende woordenstroom over subtiele jazzy beats van Blockhead, voorzien van bescheiden grootspraak (niet van die lauwe ghetto kebab), gecombineerd met gevoel voor humor. De man heeft een prachtige stem bovendien, ook als je niet verstaat wat hij zegt klinkt het gewoon lekker, maar ik zou de teksten er zeker een keer bij pakken.
Deze band blijft zich maar ontwikkelen, van een zeer progressieve interpretatie van blackmetal op Sunbather naar overheerlijke shoegaze of gewoon pop op infinate Granite. Het album opent mierzoet, lastig als je zoals ik meer van hartig houdt, maar de opbouw naar de vertrouwde gelaagde geluidsmuren veroorzaakt een prachtig contrast. Vooral clean gitaarwerk en dito zang op dit album, zowel ingetogen als euforisch. Het is even wennen, toegegeven, maar gun jezelf de tijd, neem een fishermans friend en geniet. Sterk spul dat graniet.
Heerlijk dat minimalistische geluid van een drone op basis van 1 gitaar met versterker en effecten. Loops en samples worden allemaal live gemaakt, in 1 take. Even rust aan mijn kop. Ik had stiekem wel gehoopt op een opvolger van Screaming into the Void, waar een pakkend kort verhaal dwars door het geluid van de drone verteld werd.
Hele dikke doem van de monomeester. Je vraagt je af waarom zo'n lullig bandje Van Dik Hout heet, als dit voorbij komt. De bas klinkt alsof de snaren rechtsreeks op een boomstam gespannen worden. Het breekwaar in je oma's kast 100 km verderop trilt er van, zo log, laag, traag en zwaar wordt hier gespeeld. Met melodische zang weet men de juiste balans te vinden. Lekker hoor, hier lust ik wel pap van.
Converge met Chelsea Wolfe, wat een briljante samenwerking levert dit op. Converge zingt een toontje lager in de nummers waarin Chelsea Wolfe de zang voor haar rekening neemt en het resultaat is verbluffend. Converge op de gevoelige toer, wie had dat ooit gedacht. Kurt Ballou van Converge werkte als producer al met haar samen en dat leverde ook een dijk van een gevoelige plaat op. Naast de ingetogen nummers die de samenwerking voortbracht wordt er dynamische post metal opgeleverd. Dit soort collaboration albums brengt echt het beste in creativiteit naar boven. Julie Christmas met Cult of Luna en Emma Ruth Rundle met Thou, Ik kan er niet genoeg van krijgen, nu niet, nooit niet.
En als ik naar de titel van het album kijk zou er zomaar een Blood Moon II kunnen verschijnen...
Nu we het toch over de dames hebben. De samenwerking tussen hen beiden leverde een tweede Song of the Year. Luister en huiver. Weemoediger wordt het niet. Wat een stemmen. Wat een droefenis. Wat een schoonheid.
Vooruit dan maar, nog eentje van mevrouw, ze heeft het verdiend. Zeer fraaie cover van Joni Mitchel, die ik eerlijk gezegd alleen maar kende van Crosby Stills Nash en Young. Ik schreeuw mijn aanbidding van Chelsea Wolfe al jaren van de daken maar wat moet je dan? Die betoverende stem raakt me elke keer weer, ook bij een dergelijk ingetogen liedje met spaarzame begeleiding op gitaar. Kippevel.
Ook Green Altar is een pareltje, een nummer dat overbleef van de opnames van Birth of Violence.
ERR kende ik al van de diverse samenwerkingsverbanden, maar nog niet als singer songwriter. Engine of Hell, de naam zegt het al, is geen vrolijke plaat. Minimalistisch begeleid op piano of akoestische gitaar bezingt ze groot verdriet in kleine liedjes. Hartverscheurend mooi.
Dissonante noise rock die je om je oren slaat, het kraakt en piept, er vallen ongemakkelijke stiltes. Voorganger Container Ships was al weer 6 jaar oud, maar KWC pakt het stokje op waar ze het hadden laten vallen. Je hoort de verstikkende sfeer van een samenleving in verval, angst, paniek en woede voeren de boventoon. Geen plaat om in 1 luistersessie te doorgronden. Ook geen dansplaat.
Ohio's best kept secret, al jaren. Songs zo monumentaal als een kathedraal, ommuurd door fuzz, feedback en distortion, maar ondanks dat voortgestuwd door catchy grooves. Een Rebreather album pakt je direct, al bij de eerste luisterbeurt. Waarom dit nooit echt aangeslagen is bij het underground publiek, is mij een raadsel. Luister eens naar Drown, een collab met Frayle om in te verzuipen, wat een wereldhit zou dit moeten zijn. En hee een cover van Pets, van Porno for Pyros. Beter dan het origineel.
Ik kijk uit naar de bezorging van het fysieke album, met boek.
Snail is on a Mission from God en dat doe je door gierend je album te openen. Liedjes met een kop en staart: hooks, riffs, licks, grooves, wahwah, alles zit er weer in. Snail onderscheidt zich in muzikaliteit, koortjes, zanglijnen, melodieën, harmonieën, als ik niet zo'n schijthekel aan de Beatles zou hebben, zou ik er aan refereren. Maar Pink Floyd mag ook. De productie en opname door bandlid Matt Lynch in zijn eigen studio zijn formidabel. Leuk detail: zijn dochter verzorgde het artwork op de achterkant. Bijzonder toegankelijk rock album met een positieve vibe dat het ook uitstekend doet in de auto, op cruise control, we hebben geen haast, we willen genieten van de rit.
WHOA dit is inmiddels wel de black metal sensatie van 2021. Wat een dikke plaat. Duister, romantisch, episch goed gearrangeerd. Het heeft bijna iets kitscherigs met die 123 wals ritmes, je kunt er op volle toeren bij meedeinen, ingehaakt. Fijn ook dat het hoopvol klinkt, dat hebben we effe nodig met zijn allen. Deze is veel gedraaid en ik weet zeker dat het een blijvertje is. Bijzonder fraai.
Meest originele release van het jaar. Als je Krallice naast Wolves in the Throne Room legt blijkt black metal geen duidelijke richtlijnen of grenzen te hebben. Alles aan Demonic Wealth is lofi maar het geheel klinkt fantastisch wat mij betreft. Naar het schijnt, zijn telefoons gebruikt voor de opnames van hun alweer 10e album en is asynchroon opgenomen, ieder voor zich een deel inspelend in lastige omstandigheden. Synth is heel prominent aanwezig in de mix, drums klinken vaag op de achtergrond. Het album is duister en verlicht tegelijkertijd. Knap staaltje vernieuwing dit.
Nederlandstalige sinistere Black Metal. Het wordt af en toe net even te theatraal (of te serieus) maar de mystiek die ten gehore wordt gebracht is uniek. Fluisteraars schreeuwen er op los.
Meer mat zwart metaal van eigen bodem. Met open ogen maar blind gekocht vanwege het fantastische artwork, je album Zwart Vierkant noemen en dan dit kleurrijke kunstwerk afleveren is reden genoeg om de gok te wagen. En daar heb ik geen spijt van gehad. Het album is erg zwaar aangezet, conceptueel, serieus. De zang is ongemakkelijk, ik ben er niet kapot van, net als bij Fluisteraars is het wat te theatraal. Muzikaal gezien is het heerlijk. Complexe structuren, laagjes, tempowisselingen, chaos, schoonheid.
En toen was Roadburn een online event, voor mij een aanwinst, vanwege mijn tinnitus bezoek ik geen concerten meer. Autarkh greep me. Industrial black metal uit Tilburg, met drum machine en synth. Het moet me van het hart, ook hier wordt de atonale zang wat moeiijk te verteren, een trend in de Nederlandse black metal.